Je overweldigd voelen gebeurt bij tijd en wijle. Dat is goed. Je weet waar je grenzen liggen en als het goed is bepaal jij wat er vervolgens gebeurt. Toch is dat in onze tijd makkelijker gezegd dan gedaan. Er komen anno nu zoveel prikkels op je af dat het erg gemakkelijk is om je overweldigd te voelen. En dat gevoel is niet fijn. Wij voelen ons ook liever rustig en in balans. Wat moet je dan doen als je je wel eens overweldigd voelt? Wat mij altijd helpt is me verbinden met iets dat groter is dan ikzelf. Dat klinkt vaag, ik weet het, maar hou nog even vol. Vandaag was ik bij een hunebed. Dat ding ligt er al meer dan 2000 jaar, ver voor onze jaartelling. Alleen dat feitje al, maakt me rustig. Het lijkt alsof de problemen die ik ervaar of de onophoudelijke stroom aan prikkels opeens zo onbelangrijk worden! Hetzelfde heb ik met oeroude bomen (ga er eens tegenaan staan!), reusachtige bergen of de zee. Mij helpt het om dingen in perspectief te zien. Om even los te komen van gepieker en actie. Als ik me verbind met iets dat groter is dan ikzelf kan ik zijn. Ik kan ervaren en voelen. Even stoppen met rennen en doen. Probeer het eens.